środa, 16 grudnia 2015

Karakuła Tadeusz (1935-2010)

Lek. med. Tadeusz Karakuła urodził się 19 marca 1935 roku w Wólce Grodziskiej. Mieszkał w Leżajsku. Uhonorowany przez władze miasta odznaką „Zasłużony dla miasta Leżajska”.

Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Leżajsku, rocznik 1952/53. Po ukończeniu studiów medycznych w Krakowie rozpoczął pracę zawodową początkowo w Rzeszowie, a od marca 1961 roku, jako chirurg w szpitalu w Sarzynie. 

W 1965 roku zdobył specjalizację I stopnia z chirurgii ogólnej w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie. Drugi stopień specjalizacji uzyskał w 1971 roku w Klinice Chirurgii Ogólnej w Krakowie.W 1968 roku został kierownikiem Wydziału Zdrowia w Powiatowej Rady Narodowej w Leżajsku, do 1975 roku podlegał mu sanepid z siedzibą w 'Proświcie' na Jarosławskiej. 
Przez dwie kadencje był wiceprzewodniczącym Rady Miejskiej Leżajska. 
Z jego inicjatywy przy wsparciu Stanisława Boronia w powiecie leżajskim zostały wybudowane wiejskie ośrodki zdrowia, przychodnia w Leżajsku, a także szpital w Leżajsku, który został oddany do użytku w grudniu 1981.  Był ordynatorem Oddziału Chirurgii.
W stanie wojennym, w wigilię Bożego Narodzenia 1981 roku w leżajskim szpitalu przeprowadzone zostały pierwsze operacje, na świat przyszły pierwsze dzieci. 

Od 1 lipca 1973 do 9 lutego 1990 roku pełnił funkcję Dyrektora ZOZ w Leżajsku.  Jego brat Jan Karakuła farmaceuta był w tym okresie kierownikiem szpitalnej apteki.
Żona Janina Karakuła z Dziobów pracowała w PSSE w Leżajsku, a od 1980 roku pełniła funkcję Dyrektorki Żłobka w Leżajsku.
Przez wiele lat był prezesem Klubu Sportowego „Pogoń” w Leżajsku. Jego pasją było myślistwo, przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Koła Łowieckiego „Wydra”. Był członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Leżajskiej.
Tadeusz Karakuła był człowiekiem znanym, szanowanym za życzliwość, szacunek do ludzi, uczynność, poświęcenie i pasję, z jaką wykonywał swój zawód. 
Zmarł 6 listopada 2010 roku. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Leżajsku.

wtorek, 1 grudnia 2015

Dziwota Leon (1897-1942)

Leon Dziwota ur. się 29 sierpnia 1897 r w Leżajsku, jako syn Tomasza i Katarzyny Chamiec.

 Legionista, POW-iak. Brał udział w wojnie bolszewickiej, gdzie został ranny. Za udział w obronie Lwowa został odznaczony odznaką 'Orlęta'.
Leon Dziwota został aresztowany w sierpniu 1940 razem z ks. Czesławem Brodą, ks. Tomaszem Pacułą, ks. Stanisławem Lubasem, płk. Stanisławem Eustachiewiczem, Andrzejem Reichardem, Maruszakiem, Niziołem i prof. Rzeczycą. Wszyscy zostali przewiezieni na gestapo do w Jarosławia, a później do różnych obozów koncentracyjnych.

Został zamordowany w obozie Wewelsburg-Paderborn 28 kwietnia 1942 roku. 
W leżajskim kościele farnym figuruje na tablicy pamiątkowej. 



 tree

Syn Tomasz Krzysztof Dziwota urodził się w sierpniu 1933 r w Leżajsku. Żona Tomasza to Wiktoria, syn Grzegorz i córka Małgorzata.


Tomasz Dziwota z kuzynką Danutą Cebulak i Stanisławem Haszto. Fot. ze Zjazdu 100-lecia LO w Leżajsku

W Leżajsku na Cmentarzu Komunalnym w rodzinnym grobowcu znajduje się tablica nagrobna - 'mogiła symboliczna' Leona Dziwoty.



zobacz też:

Lubas Stanisław (1886-1942)

Ksiądz Stanisław Lubas (s. Józefa i Tekli z domu Adamczyk) urodził się 16 kwietnia 1886 r. w Żarnowej k. Strzyżowa. Pochodził z biednej rodziny, wychowany w duchu gorącej religijności i patriotyzmu. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Żarnowej. Od początku pobierania nauk wykazywał wybitne zdolności i duży zapał do wiedzy. Mimo dużych trudności finansowych, rodzice wysłali syna Stanisława do gimnazjum w Rzeszowie. Po zdaniu egzaminu dojrzałości z wynikiem celującym, wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. Tam w latach 1908-1912 odbył studia teologiczne, a święcenia kapłańskie otrzymał dnia 16 kwietnia 1914 r. z rąk ks. bp. Jana Sebastiana Pelczara. Na pierwszą placówkę pracy duszpasterskiej został skierowany do parafii w Mościskach gdzie zdobył uznanie Biskupa ordynariusza J. S. Pelczara, po czym w roku 1919 został przeniesiony do Leżajska, na odpowiedzialne stanowisko katechety gimnazjalnego, gdzie pracował nieprzerwanie do roku 1940. Ksiądz Stanisław Lubas jako nauczyciel był wymagający, a zarazem wyrozumiały, dlatego też był bardzo lubiany przez młodzież i niezwykle ceniony przez rodziców jako sprawiedliwy nauczyciel. Uczył religii, propedeutyki filozofii, historii, logiki, psychologii, a w ramach zastępstw również geografii i wychowania fizycznego. Poza zajęciami obowiązkowymi opiekował się szkolną biblioteką uczniowską i nauczycielską. W pamięci młodzieży szkolnej, jak i rodziców lokalnego społeczeństwa, zapisał piękną kartę swej działalności, jako założyciel, opiekun i moderator Sodalicji Mariańskiej. Dnia 23 lipca 1940 r. wraz z innymi kapłanami z Leżajska Czesławem Brodą i Tomaszem Pacułą został aresztowany przez gestapo i wywieziony do Jarosławia a następnie do Tarnowa. Później przebywał w obozie Sachsenhausen, skąd wraz z grupą 3 tysięcy księży został przetransportowany do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie zmarł 21 marca 1942 r. W dniu 17 września 2003 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny 122 męczenników za wiarę z okresu II wojny światowej – ofiar nazizmu, wśród których jest ks. Stanisław Lubas.

Uchwałą Rady Miasta Leżajska z inicjatywy Stanisława Bartnika w 2014 roku nadano skwerowi na terenie Leżajska nazwę 
„Skwer Księdza Stanisława Lubasa”.





Źródło:

Broda Czesław (1885-1940)

Ksiądz Czesław Broda (ur. 5 lutego 1885 w Słocinie, obecnie dzielnica Rzeszowa, zm. 12 grudnia 1940 w KL Dachau). Dziekan, administrator, proboszcz parafii w Leżajsku i wiceprezes Zarządu Okręgowego Stronnictwa Narodowego w Rzeszowie, kanonik honorowy kapituły katedralnej w Przemyślu (od 1927). Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1909 w Przemyślu. 15 grudnia 1911 r. przybył do Woli Raniżowskiej (parafia Raniżów), jako stały katecheta i rozpoczął starania o budowę kościoła. Dzięki temu w 1913 r. zbudowano cegielnię i w 1914 r., a 26 lipca 1914 r. położono kamień węgielny i rozpoczęto prace przy budowie kościoła. 
Gdy wybuchła I wojny światowej wcielono go do wojska i budowa kościoła została przerwana. 
W 1916 r. ks. Czesław Broda zdemobilizowany, jako inwalida, powrócił i podjął dalsze prace przy wznoszeniu nowego kościoła. Przyczynił się do tego, że parafia Wola Raniżowska została erygowana 12 marca 1919 r. pismem św. bpa Pelczara z dnia 28 lutego 1919 r. 13 czerwca 1921 roku ks. Czesław przeniesiony został do Leżajska i od 1925 r. został tam proboszczem. Od 1927 r. został kanonikiem honorowym kapituły katedralnej w Przemyślu, a od 1929 r. dziekanem dekanatu leżajskiego. Na przełomie lat 20. i 30. był wiceprezesem Zarządu Okręgowego Stronnictwa Narodowego w Rzeszowie. Jako dziekan leżajski ks. Czesław Broda dokonywał poświęceń nowych świątyń. Gdy przybył nowy proboszcz, do Białobrzeg koło Leżajska ks. Jan Latawiec, i wyposażył kościół w niezbędne urządzenia, dokonał poświęcenia tamtejszej świątyni. Był opiekunem wiernych w pobliskich parafiach m.in. w parafii Dębnie od 1935 do 1940 roku. Był katechetą i pedagogiem, który uczył nie tylko religii, ale jako wiceprezes ZO SN uczył też miłości do Ojczyzny.
W styczniu 1934 roku został wybrany do Rady Miasta w Leżajsku, natomiast 
nie wszedł do Rady w styczniu 1939 r. [w:] Dzieje Leżajska s. 398 i s. 405.
Kiedy rankiem 13 września 1939 roku do Leżajska wkroczyły oddziały niemieckiej 28. zmotoryzowanej dywizji piechoty oraz 8. zmechanizowanej dywizji piechoty i rozpoczęto tworzenie struktur okupacyjnej władzy, ogłoszona została lista zakładników. Znalazł się w na niej m.in. i ks. Czesław Broda.
Po pierwszym aresztowaniu wypuszczono go na krótko. Kolejna akcja okupanta miała miejsce w 23 lipca 1940 r. Gestapo aresztowało wtedy nie tylko ks. Czesława Brodę, ale i płk. Stanisława Eustachiewicza (1883–1948), ks. Stanisława Lubasa (1886-1942), ks. Tomasza Pacułę, Andrzeja Reichardta, Maruszaka, Wiecha, Nizioła, prof. Rzeczycę. 
Ks. Czesław Broda więziony był w Jarosławiu i Tarnowie, skąd po dwóch tygodniach został wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Sachsenhausen (KL).
3 września 1940 r. przewieziono go do Dachau (KL) i zarejestrowany został z numerem obozowym 18218. W czasie pobytu w obozie, do którego przewieziono wielu polskich księży, poddawany był okrutnym represjom ze strony hitlerowskich strażników. Nieludzkie traktowanie, bicie, głodzenie i niewolnicza praca sprawiły, że siły księdza się wyczerpały. Zmarł, jak zapisano w aktach, na ciężkie zapalenie płuc w wieku 55 lat.
Beatyfikacja
Ks. Czesław Broda zaliczony jest do drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej, których proces beatyfikacyjny rozpoczął się 17 września 2003 roku.


Decyzją Rady Miasta Leżajska w latach 90. przemianowano ulicę Marchlewskiego na ul. ks. Czesława Brody.

Źródło:
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...