Ejczun Józef

 Urodził się 24 maja 1894 roku w Januszewicach na Litwie Kowieńskiej. Ojciec Apolinary, matka Anna Kowalewska.
Ukończył gimnazjum w Kownie, a następnie studiował na uniwersytecie w Charkowie. Został powołany do armii rosyjskiej. Ukończył szkołę wojskową w Tyflisie i w stopniu podporucznika służył w armii do końca 1917 roku. We wrześniu 1918 roku powrócił do domu i włączył się do działalności w POW.
Po niedługim czasie został mianowany komendantem X Obwodu Olita. Józef Ejczun odznaczył się wspaniałymi zdolnościami organizacyjnymi oraz wyczuciem sytuacji politycznej, co miało duży wpływ na odzyskanie okolic Olity przez Rzeczpospolitą. Za te czyny został odznaczony Virtuti Militari.
W 1919 wstąpił do WP - Zarządu Parku i Warsztatów Wojsk Kolejowych nr 2 (2 Pułk Kolejowy)., od 1923 służył w 19 pap i 18 pp. W 1925 przeniesiony do 3 oddz. służby art., potem do 3 oddz. służby uzbr. 
Od 1928 służył w 29 pal – w 1939 adiutant pułku. Kpt. ze starsz. 1 I 1931. 
W 1939 roku został zmobilizowany. Dostał się do niewoli sowieckiej i był więźniem Starobielska. Odznaczony VM 5 kl., KN, medalami 1918–1921 i 10-lecia.
Zmarł w 1940 roku w Charkowie.  Pochowany w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Prezydent Lech Kaczyński awansował go pośmiertnie na stopień majora.

Józef Ejczun został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari Nr 5852.

***

Ożenił się w Leżajsku z Ukrainką Wańczykówną c. Bazylego i Emilii. Mieszkali w drewnianym domu, który wybudowali w 1937 roku, wspólnie ze szwagrem Michałem Wańczykiem. Dom ten stoi do dziś w pobliżu Wytwórni Tytoniu. 

Dom Józefa Ejczuna i Michała Wańczyka

Józef Ejczun i Michał Wańczyk byli oficerami, obydwaj zginęli w Charkowie w 1940 roku.

Żona Józefa Ejczuna po śmierci męża wyjechała do Gdańska i tam zmarła w 1984 roku. 

Wspomnienie o: Józef Ejczun                  

Data wspomnienia: 20.11.1922

"Józef Ejczun był jednym z najbardziej oddanych członków POW. Obwód, którego został komendantem, pomimo trudnych warunków, zorganizował doskonale. Umiejętnie prowadził pracę wywiadowczą, świetnie ochraniał organizację. W dniu wybuchu powstania umiejętnymi zarządzeniami zdołał uniknąć przykrych dla POW następstw. Po aresztowaniu zbiegł z konwoju.
Za czyny te, dekretem NW nr 14409/VM z 20.11.1922 r., został mu nadany Order Virtuti Militari 5 kl. nr 5852."

źródło: K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu

Dom Józefa Ejczuna i Michała Wańczyka

Dąb Katyński ku pamięci absolwenta LO - Michała Wańczyka

Michał Józef Wańczyk, był szwagrem Józefa Ejczuna. Przez krótki okres mieszkali we wspólnym domu, który razem wybudowali. Okrutny los sprawił, że obydwaj zostali zamordowani przez NKWD w Charkowie. Rodzina Ejczunów była bezdzietna. Syn Michała Wańczyka Witold Józef Wańczyk kawaler, został zamordowany w obozie koncentracyjnym Dachau. 

zobacz więcej: http://aordycz-lezajsk.blogspot.com/2012/05/siedlanka.html

Podczas uroczystości związanych ze 100-leciem Liceum Ogólnokształcącego w Leżajsku 15 czerwca 2012 roku został posadzony przed budynkiem liceum 'Dąb Katyński', upamiętniający tragiczny los Michała Józefa Wańczyka.

Źródło: 
1. Ogrody Wspomnień 
2. Polscy oficerowie i policjanci zamordowani przez NKWD i pochowani w Katyniu, Miednoje i w Charkowie oraz obywatele RP z tzw. Ukraińskiej Listy Katyńskiej

3. Rozmowa z p. Kuprasem 2 sierpnia 2011. 
4. Siedlanka
5. http://pl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B3zef_Ejczun 

Przybylski Leon

Leon Przybylski objął funkcję burmistrza Rady Miasta Leżajska, po rezygnacji z tej funkcji przez dotychczasowego burmistrza S. Wodzińskiego. Nie był to okres szczęśliwy dla miasta, L. Przybylski nie zapisał się, jako człowiek sukcesu. Czasy były trudne, okres po zniszczeniach wojennych, okres odbudowy kraju po uzyskaniu niepodległości, kiepski budżet, trudności gospodarcze i finansowe miasta. Zastępcą był Władysław Karasiński. W skład rady wchodzili asesorowie: Alojzy Szczepański, Chaim Scheinbach i Franciszek Bęben.

Przybylski był też przez pewien okres radnym miasta Leżajska. Był członkiem Rady Nadzorczej Banku Spółdzielczego w Leżajsku.
Brał udział w poświęceniu kamienia węgielnego pod budowę Domu Narodowego w Leżajsku. Uroczystość odbyła się 16 kwietnia 1924 roku.
Liczne kontrole wykazały niegospodarność władz, w wyniku czego 38 listopada 1933 roku Leon Przybylski został odwołany, kilka miesięcy później burmistrzem został Tadeusz Niziński.
Żona Agnieszka z d. Ropolewicz zm. 12 XI 1960 roku.
Leon Przybylski zmarł 4 maja 1943 roku. Nie dożył pacyfikacji mieszkańców Leżajska, która miała miejsce 28 maja 1943 roku.

Nowiński Bronisław

Bronisław Nowiński h. Nowina s. Franciszka i Ludwiki Hubickiej. 
Urodził się w Leżajsku, zmarł 8 lutego 1922 r. w Leżajsku, pochowany w Tryńczy w rodzinnym grobowcu. 

Nowiński był ożeniony z Zofią Dolińską herbu Sas, córką Franciszka Sas Dolińskiego i Józefy Misky z Mrowli.

Był burmistrzem Leżajska w latach 1898-1900 oraz 1900-1916. Przez pierwsze dwa lata pełnił funkcję burmistrza komisarycznego. 

***

Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskim na rok 1888. Był notariuszem c. k. Sądu obwodowego w Rzeszowie z siedzibą w Leżajsku.

http://www.mtg-malopolska.org.pl/images/skany/schematyzmy/szematyzm_1888.pdf (str 78/442)

Akta notariusza Bronisława Nowińskiego w Leżajsku, który czynności notarialne pełnił w latach 1886-1922 znajdują się w Archiwum Państwowym w Przemyślu. (PL-56-965/0). https://www.archivesportaleurope.net/ead-display/-/ead/pl/aicode/PL-56/type/fa/id/PL-56-965_SLASH_0

 ****

Za jego czasów w 1906 roku spłonął w ogromnej części Leżajsk. Nowiński załatwił kredyty na odbudowę miasta. To wtedy zmieniła się całkowicie architektura Leżajska, powstały domy murowane w miejscu dotychczasowych drewnianych. Bronisław Nowiński był kuratorem Szkoły Koszykarskiej w Leżajsku powstałej w 1908 r. 

Fot. Dawna Szkoła Koszykarska

Budynki szkolne w pierwszej kolejności były zajęte na koszary, a następnie na szpitale wojenne austriackie i rosyjskie. W 1923 roku działała w Leżajsku szkoła przemysłowa uzupełniająca, która w roku szkolnym 1930/1931 skupiała 98 uczniów w trzech kompletach. W tym okresie nadal funkcjonowała w Leżajsku Krajowa Szkoła Koszykarska, która organizowała także w okolicy kursy koszykarskie. Z inicjatywy Józefa Kapuścińskiego, dyrektora Prywatnego Gimnazjum Koedukacyjnego Kupieckiego w Jarosławiu, w 1937 roku założona została eksperymentalna wędrowna szkoła kupiecka w Grodzisku Dolnym. W roku następnym z inicjatywy Zarządu Miejskiego przeniesiono ją do Leżajska, przeznaczając dla niej lokal po dawnej koszykarni mieszczącej się do 1926 roku w budynku Domu Chorych przy ulicy Sandomierskiej.

W 1908 roku kupił od rodziny Kellermanów za 100 tysięcy koron folwark w Tryńczy wraz z Gorzycami i Wólką Małkową. Właścicielem folwarku był Daniel Kellerman. Za pieniądze te wybudowano kościół w Tryńczy. 

Kościół p.w. Św. Kazimierza w Tryńczy

W pogrzebie tego zasłużonego dla Leżajska obywatela uczestniczyła cała ludność bez względu na narodową przynależność. W kronikach miasta zapisano: 

„Całe miasto odprowadzało trumnę, szkoły, duchowieństwo, Kahał żydowski itd. za Doły Niemieckie w kierunku Wierzawic i tam po przemówieniach pożegnalnych niosący załadowali ją na konny karawan i w asyście rodzinnych powozów przewieziona została do grobowca rodzinnego w Tryńczy".

W 1922 r. folwark tryniecki obejmuje po ojcu Marian Nowiński, (ur. 11 II 1897, Leżajsk, zm. 24 VII 1977, Poznań), botanik, rolnik, leśnik, autor prac z ekologii, fitosocjologii oraz ochrony przyrody. 

Dzieje upraw i roślin uprawnych, Dzieje upraw i roślin ogrodniczych, Dzieje upraw i roślin leczniczych. 

Marian odbudował i unowocześnił gospodarstwo. Marian Nowiński był botanikiem, po wojnie profesorem na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Żona to Zofia z Surzyckich Nowińska.

Syn dr. Marian Nowiński był działaczem SN, ukrywał się u niego Adam Mirecki.
Mirecki został aresztowany ponownie 27 X 1940r, gdy wracał z odprawy komendantów powiatowych w Leżajsku, przewieziony został do więzienia w twierdzy Przemyśl, skąd uciekł w nocy z 31 XII 1940 na 1 I 1941 r. Po krótkim pobycie w Jarosławiu (ukrywał się w domu związanej z ruchem narodowym rodziny Nowosadów przy ul. Kraszewskiego 29) i Tryńczy (w majątku działacza SN dr. Mariana Nowińskiego), w połowie 1941 r. został komendantem Okręgu Lubelskiego NOW.

***

Mikołaj Kornecki - architekt, członek Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa nadzorował prace konserwatorskie muru cegiełkowego na Wawelu. Jedna z tablic na murze poświęcona jest dr. Marianowi i Zofii z Surzyckich Nowińskim z Tryńczy.

Fot. Mikołaj Kornecki

Dostałam od Mikołaja Korneckiego zdjęcia grobu Tałasiewiczów na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Z informacji na grobie wynika, że:

Burmistrz Bronisław Nowiński miał brata księdza Stanisława Nowińskiego profesora gimnazjum św. Anny w Krakowie, urodzonego 3 maja 1840 roku, prawdopodobnie też w Leżajsku. Ks. Stanisław Nowiński zmarł 23 lutego 1888 roku w Krakowie i jest pochowany w grobie Tałasiewiczów na cmentarzu Rakowickim. 

 

W grobie Tałasiewiczów spoczywają również: 

Julian Tałasiewicz emerytowany prezydent sądu w Nowym Sączu (*13 lutego 1838 - zm. 2 lipca 1909), z Gołębiowskich Eleonora Tałasiewiczowa wdowa po prez. sądu (*17 lutego 1848 - zm. 18 grudnia 1937), Zygmunt Bocheński sędzia sądu apelacyjnego w Krakowie (*5 października 1869 - zm. 12 czerwca 1935).

Na Forum Historia Leżajska jest informacja, że Bronisław Nowiński miał również córkę Janinę ur. w 1883 w Bochni. W 1902 r. bierze ślub z Zygmuntem Tałasiewiczem adjunktem sądowym w Podgórzu.

Na stronie SWA Lib Cop Leżajsk (1883-1933) (Fot. 59_1271_0_-_10_102_44731486) znajduje się metryka ślubu Joanny Nowińskiej c. Bronisława Nowińskiego i Zofii Dolińskiej. Joanna ur. 2 marca 1883 w Bochni, zam Leżajsk 85. Ślub 30 sierpnia 1902 r. z Zygmuntem Tałasiewiczem adjunktem sądowym w Podgórzu, urodzony w Ropczycach 10 września 1870 roku. Zygmunt był synem Juliana Tałasiewicza i Eleonory Gołębiowskiej, którzy pochowani są na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Zygmunt (1870-1956) i Joanna (1883-1951) Tałasiewiczowie oraz jej matka Zofia z Dolińskich pochowani są na Cmentarzu Komunalnym w Sędziszowie Małopolskim. 

***

W Leżajsku istnieje ulica Burmistrza Bronisława Nowińskiego.

Linki:

http://www.lezajskhistoria.pun.pl/nowinski-123.htm
Marian Nowiński
http://www.mtg-malopolska.org.pl/images/skany/schematyzmy/szematyzm_1888.pdf (str 78/442)

SWA Lib Cop Leżajsk (1883-1933) 

Grobowiec Tałasiewiczów Cmentarz Komunalny w Sędziszowie Małopolskim 

Niemczycki Stanisław

Stanisław Niemczycki ur. się ok. 1840 roku. 
Wnuk Stanisława Niemczyckiego. Był wieloletnim radnym, z-cą burmistrza Bronisława Nowińskiego, a w latach 1916-1918 burmistrzem Leżajska. Mieszkał na ul. Tomasza Michałka.
Był członkiem Komitetu Domu Chorych, który w 1872 roku organizował budowę szpitala, początkowo w Wierzawicach, a potem na działce przy ul. Sandomierskiej (dawnej Koszykarskiej) w Leżajsku. Szpital ufundowany z funduszy bogatych, darczyńców, mieszkańców miasta, oraz przez hr. Alfreda Potockiego. 

Honorowy Obywatel miasta Leżajska, patriota, uczestnik powstania styczniowego. Był członkiem Bractwa Szkaplerza Św. przy kościele Bernardynów w Leżajsku.

Jego członkowie rodziny, szczególnie Zachariasz, Maciej i Wojciech zapisali się, jako fundatorzy kościoła i klasztoru.

Zmarł 22 X 1918 roku. Przeżył 78 lat.

Pochowany na Cmentarzu Bernardyńskim 'Biała Górka', który znajduje się w przyklasztornym lesie. Od XIX w. do chwili obecnej chowa się tu braci zakonnych i księży, osoby świeckie zasłużone dla sanktuarium bernardyńskiego.

Strony związane z tematem:

Bank Spółdzielczy	Dom Chorych	Bractwa Maryjne
Burmistrzowie Zawilscy

Suchorzewski Jan Kazimierz

Niedokończona biografia Jana Kazimierza Suchorzewskiego. 

Święto Zmarłych to czas zadumy i refleksji. Dwa lata temu na portalu kontakt24 napisałam, że człowiek żyje tak długo, jak długo trwa pamięć o nim. Kultywowanie pamięci zmarłych, to dobra lekcja historii dla naszych dzieci, a także satysfakcja dla nas. 

Ad futuram rei memoriam - na przyszłą rzeczy pamiątkę.

Wśród zdjęć umieściłam zdjęcie grobu Jana Kazimierza Suchorzewskiego. Kim był tajemniczy Jan Kazimierz? Dlaczego od wielu lat nikt nie opiekuje się jego grobem. Nie ma kto zadbać o jego pamięć? Gdzie jest rodzina i czy w ogóle gdzieś jest?

Jeśli administracja Cmentarza Komunalnego w Leżajsku, w myśl prawa, które obliguje likwidację grobu za nie opłacanie raz na 20 lat miejsca, zlikwiduje grób, zniknie pamięć o człowieku, który przeżył 70 lat. 

Major Wojsk Polskich, jeniec obozu koncentracyjnego w Murnau. Dwukrotny mistrz Polski w strzelaniu z pistoletu dowolnego do sylwetek (1934, 1935), brązowy medalista MP w strzelaniu z pistoletu wojskowego na 20 m (1937). Przeżył dwie wojny światowe, zmarł 13 X 1965 roku. Kpt. sł. st. Wojska Polskiego, świetny strzelec z Korpusu Ochrony Pogranicza. Absolwent Wyższej Szkoły Technicznej H. Wawelberga. Legionista. Od 1918 w Wojsku Polskim (35 pp. w Zamościu), przeszedł całą kampanię wojenną (1918-1920), dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Służył w 1 Pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu. Od 1922 w Grudziądzu, przeniesiony do 71 pp. w Ostrów - Komorowie, a od 1924 w I Baonie KOP. Zasłużony oficer (kpt.) mający wybitne osiągnięcia w ochronie granic państwa.

Na stronie Polskiego Komitetu Olimpijskiego odnalazłam niedokończony biogram osoby, który pasuje do sylwetki Jana Kazimierza Suchorzewskiego pochowanego w Leżajsku.

Możemy tam przeczytać:

„Jan Kazimierz Suchorzewski - Kpt. sł. st. Wojska Polskiego, świetny strzelec z Korpusu Ochrony Pogranicza. Urodzony 14 stycznia 1895 w m. Goworowo k. Ostrołęki na Ziemi Łomżyńskiej w rodzinie Jana Karola Bronisława i Apolonii Piotrowskiej, absolwent Wyższej Szkoły Technicznej H. Wawelberga. Legionista. Od 1918 w Wojsku Polskim (35 pp. w Zamościu), przeszedł całą kampanię wojenną (1918-1920), dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Od 1922 w Grudziądzu, przeniesiony do 71 pp. w Ostrów - Komorowie, a od 1924 w I Baonie KOP. Zasłużony oficer (kpt.) mający wybitne osiągnięcia w ochronie granic państwa. Niezwykle aktywny na polu sportowym. Wybitny strzelec.Nie udało się ustalić dalszych losów kapitana KOP”.

Czy możliwym jest, aby te dwa niedokończone biogramy połączyć, niczym puzzle w jeden?

Liczę na waszą pomoc w odszyfrowaniu tej zagadki.

Otrzymałam kilka informacji od Internautów:

Ciekawa historia. Zobaczymy czy będzie jakieś szczęśliwe zakończenie. Ja nie przypominam sobie felczera o tym nazwisku. W latach 60-tych w Sarzynie Kolonii bo taka wtedy była nazwa pracował felczer Antoni Kościński i kilku lekarzy -Kazimiera Zielonka, Kisiel Antoni, Sanakiewicze, Marian Pliś, dentysta Zbigniew Chrobak .
Sarzynianka

Odwiedziłam dzisiaj Urząd Miasta w Leżajsku, aby sprawdzić dane osobowe zmarłego 13 X 1965 roku Jana Kazimierza Suchorzewskiego.
Potwierdziły się moje przypuszczenia.
W Księdze Zgonów USC w Leżajsku pani Elżbieta Piątkowska potwierdziła dane ŚP pana Suchorzewskiego.
Urodził się 14 stycznia 1895 roku w Goworowie koło Ostrołęki, zmarł 13 października 1965 roku. Syn Jana i Apolonii Piotrowskiej. Żona Maria z Niesiołowskich. Mieszkał w Leżajsku na ul. Tomasza Michałka 30.

Tak więc, osoba opisana na stronie Polskiego Komitetu Olimpijskiego, o której napisano, że nie udało się ustalić dalszych losów kapitana KOP to osoba, związana z Leżajskiem.
Okazuje się, że pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Leżajsku Jan Kazimierz Suchorzewski - major Wojsk Polskich, jeniec obozu koncentracyjnego w Murnau, który zmarł 13 X 1965 r. w Leżajsku to dwukrotny mistrz Polski w strzelaniu z pistoletu dowolnego do sylwetek (1934, 1935), brązowy medalista MP w strzelaniu z pistoletu wojskowego na 20 m (1937).
Dodatkowo dowiedziałam się, że służył w 1 Pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu.
Dwie biografie, jedna osoba. I tylko bliskich krewnych nadal nie ma.

***

Suchorzewskich przed wojną w Leżajsku nie było. Musiał przyjechać już po wojnie. Podobno brat tego Jana pracował w Sarzynie jako felczer - dopisała Anka na portalu http://kontakt24.tvn24.pl

***

cd. historii: 
Spotkałam dzisiaj, w Święto Zmarłych przy grobie Jana Suchorzewskiego panią zapalającą znicz. Zaczepiłam w nadziei, że to ktoś z Rodziny. Niestety. Pani wyjaśniła, że jest zupełnie obcą osobą, zobaczyła taki pusty, zapomniany grób i postanowiła kupić znicz od handlujących tuż obok cmentarza i zapaliła go na grobie. Czy to nie jest wzruszające?

http://lezajskienekropolie.blogspot.com/2013/11/dzien-wszystkich-swietych-lezajsk-2013.html

***

I wreszcie układanka zaczyna się układać w całość. 
Odnalazł się prawnuk bohatera - Jana Kazimierza Suchorzewskiego.
Napisał do mnie mejla:

"Bardzo dziękuję za artykuł i zdjęcia grobu pradziadka. Szukając informacji o moich przodkach natrafiłem na stronę Pani bloga.
Tak się składa, że Jan Kazimierz Suchorzewski to mój pradziadek. Niewiele o nim wiem niestety. Właściwie, to dzięki temu artykułowi dowiedziałem się więcej, niż od rodziny. Wiedziałem, że był w Legionach, brał udział w IO w Berlinie, u mojej babci wisi jego patent oficerski spisany na owczej skórze i z oryginalnym podpisem Marszałka Piłsudskiego. Z pamiątek po nim posiadam jeszcze kilka zdjęć (m.in. z Olimpiady), portret w mundurze i hełmie i być może jeszcze coś, o czym nie mam pojęcia.
Niewiele o nim wiadomo, jak już wspomniałem. Moja babcia znała go pobieżnie, mój dziadek podobno nie opowiadał dużo o swoim ojcu. Dziadka praktycznie nie znałem (zmarł, kiedy miałem 4 lata). Niedawno postanowiłem zgromadzić trochę informacji o moich pradziadach, więc może czegoś się jeszcze dowiem.
Co do jego dalszych losów, które znam... Miał tylko jednego syna - Wacława. Żona mojego pradziadka - Maria zmarła w 1972 r. w warszawskiej Radości (gdzie mieszkała z synem, synową i ich dwiema córkami). Tam też znajduje się jej grób, który odwiedzamy co roku.
Nie miałem pojęcia, że pradziadek leży na cmentarzu w Leżajsku. Nic mi nie wiadomo, żeby jakakolwiek gałąź rodziny stamtąd pochodziła, ani nawet z tego regionu. Faktem jest, że jest to jedna z najbardziej zapomnianych i nieznanych osób w mojej rodzinie. Jeśli chodzi o inne gałęzie skoligacone z Suchorzewskimi, to też nie wiele mi wiadomo. Wiem, że jacyś krewni z tamtych stron żyją w Sobieszynie i Lendzie koło Ryk na Lubelszczyźnie. Pozdrawiam. Tomasz B.".

****

Mam nadzieję, że ciąg dalszy nastąpi ...

***

c.d. Historii Jana Kazimierza Suchorzewskiego

****

Atemborski Henryk (1928-2021)

Por. Henryk Władysław Atemborski ps. "Pancerny", żołnierz Brygady Świętokrzyskiej NSZ. 

Syn Józefa i Julii Kowalskiej urodził się 10 kwietnia 1928 r. w Łodzi. Zmarł 30 grudnia 2021.

Rodzice pochodzili z Żytomierza. 

Z wykształcenia technik chemik pracował jako inspektor BHP w Zakładach Chemicznych w Nowej Sarzynie.
W okresie wojny związany był z partyzantką ziemi kieleckiej. Po wojnie został aresztowany i w następstwie prześladowany.
Od 1954 r. rozpoczął działalność społeczną w dziedzinie sportu i turystyki. Był członkiem, założycielem PTTK WSK Mielec i później kontynuował tę działalność w Nowej Sarzynie. Był przewodnikiem, przodownikiem i instruktorem krajoznawstwa PTTK.

Był członkiem Zarządu Regionu Rzeszowskiego NSZZ „Solidarność” i delegatem na I Zjazd Krajowy w Gdańsku w 1981 r.

Kombatant, były żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych Brygady Świętokrzyskiej ps. Pancernik.
Posiadał wiele odznaczeń m.in. Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego (1955), Krzyż Partyzancki (1995). Krzyż Więźnia Politycznego (1997), Krzyż Semper Fidelis (1980), Order Przelanej Krwi za Ojczyznę (1997), Order Męczeństwa i Zwycięstwa (1997), Odznaka Weterana Walki o Niepodległość, Złoty Krzyż Zasługi RP (2001).

Jego pasją była turystyka piesza, górska i rowerowa. Kilka lat temu przyjechał do mnie z Nowej Sarzyny do Leżajska na motocyklu. Przywiózł album ze zdjęciami, opowiedział mi o swoich korzeniach, o Rodzinie, o swoich licznych pasjach. 

Pan Henryk Polskę zjeździł wzdłuż i wszerz, na rowerze.
W dniach 5.05.2002 – 22.04.2003 odbył samotną rowerową podróż dookoła Europy. Zwiedził kilkadziesiąt europejskich krajów - Hiszpanię, Francję, Turcję, Grecję, Litwę, Łotwę, Estonię, Węgry, Słowację, Niemcy, Holandię, Finlandię, Norwegię, Szwecję, Danię, Anglię ...
Jest autorem książki wydanej przez Podkarpacki Instytut Książki i Marketingu, 2005 - 183 'Rowerem dookoła Europy'.
W 2012 roku objechał Wyspy Brytyjskie motorowerem.

Za rozsławienie imienia Nowej Sarzyny na drogach całej Europy w czasie samotnej wyprawy rowerowej Rada Miejska dnia 4 czerwca 2003 r. nadała p. Henrykowi Atemborskiemu Honorowe Obywatelstwo Miasta i Gminy Nowa Sarzyna.

  

ALBUM RODZINNY HENRYKA ATEMBORSKIEGO

Płk Stanisław Kowalski (dziadek Henryka). Rokitno 9 XI 1921.

Rodzeństwo Kowalskich: Natalia Radwan-Bądzkiewicz, Julia Atemborska (matka Henryka, Wiktor ur. 23 XII 1902 aspirant straży granicznej (zginął w Katyniu w 1940) i Maria (Muszka). Warszawa, 1938.

Legionistki z 1920 roku walczące w okolicy Radzymina pod Warszawą. Zdjęcie zrobione w mieszkaniu w Łodzi ul. Sienkiewicza. Od lewej: Julia Atemborska z Kowalskich, Helena Klimowicz, hr A. Kadynacy, pani Jagielska. Z tyłu stoją towarzysze broni z walk legionowych pod Warszawą. 

Halina Atemborska Woroniecka (siostra Henryka). Żołnierz Armii Krajowej, uczestniczka bitwy o Pęcice pod Warszawą.

 Mikołaj Ostrowski (dziadek Henryka, ojciec Niny)

Natalia Radwan-Bądzkiewiczowa z Kowalskich z córką Terenią. 1924.

Źródło i Linki:

Henryk Atemborski - Oficjalna strona miasta i gminy Nowa Sarzyna
Z Nowej Sarzyny dookoła Europy - Nowiny 
WARTO PRZECZYTAĆ - 300 dni rowerowej podróży z jajecznicą w tle

Co polski emeryt może zrobić na rowerze?

Gdula Jan

W latach młodości koledzy mu zazdrościli urody, dziewczyny za nim szalały, bo przystojny był, jak Rudolf Valentino. Teraz podziwiają go za pasję. Kocha samochody. 'Złota rączka', od dzieciństwa lubi majsterkować i potrafi z niczego zrobić coś. Interesuje się również genealogią.

Jan Gdula ur. się 29 sierpnia 1947 roku w Leżajsku. Ojciec Marian Gdula, matka Janina Czajka.
Pochodzi ze starej leżajskiej rodziny Gdulów.

Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Leżajsku, dalszą edukację kontynuował w Technikum Chemicznym im. Ignacego Łukasiewicza w Nowej Sarzynie.
W latach siedemdziesiątych z inicjatywy Stanisława Boronia wybudowano w Leżajsku Zakłady Piwowarskie. Jan Gdula został zatrudniony w Browarze, gdzie przepracował trzydzieści kilka lat na stanowisku kierowniczym. Przedtem został oddelegowany na 3-letni staż do Berlina.

Marzenia się spełniają, trzeba je tylko mieć. Jan od zawsze marzył o starych samochodach.
Kupił sobie Opla Olimpię, samochód młodszy od siebie tylko o 10 lat, bo z 1957 roku. Wyklepał i odmalował zniszczoną blacharkę, odnowił tapicerkę, doprowadził samochód do stanu używalności, wzbudzając podziw i zazdrość wśród miłośników starych samochodów. Jeździ na rajdy zabytkowych samochodów w kraju i zagranicą. Należy do Rzeszowskiego Automobilklubu.

Jest posiadaczem Volkswagena garbusa. 

Bartek Gdula

Linki: